Με υποδόριο χιούμορ, χειρουργικό νυστέρι και καθαρή ματιά ο συγγραφέας ανατέμνει τα ήθη διαπλοκής και την κατάπτωση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. "Τα παιδιά του Κάιν" είναι ένα θαρραλέο πόνημα και ως προς το περιεχόμενο και ως προς το ύφος. Η γραφή του αποτελεί υπόδειγμα του πως ο κινηματογράφος μπορεί να εμπλουτίσει τη λογοτεχνία προσφέροντάς της δικά του εκφραστικά μέσα.
Μια παρέα εφήβων απολαμβάνει τις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές μακριά από γονείς και φραγμούς σ' ένα νησιωτικό χωριό του Ιονίου. Ταυτίζουν τον τόπο με τις χαρές της ανεξαρτησίας και γίνονται τακτικοί επισκέπτες. Το χωριό ονομάζεται ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. Προσέξτε τους συμβολισμούς. Σταδιακά από ζημιές και αμέλεια από την πινακίδα στην είσοδό του διακρίνεται μόνο το ΚΑΙΝΟ και αργότερα το ΚΑΙΝ, που διαβάζεται Κάιν με την εράσμιο προφορά των τουριστών. Υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στην κατάσταση της πινακίδας με την εξέλιξη της παρέας αλλά και της μεταπολιτευτικής κοινωνίας. Σαν νέοι ήταν γεμάτοι όνειρα και ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο. Στην επιδίωξη κοινωνικής ανόδου κενώθηκαν από αξίες. Οι δεύτεροι έγιναν πρώτοι κι ο καλύτερος δεν έπρεπε πια να υπάρχει. Στα χρόνια της ενηλικίωσης η διασπαρμένη πια παρέα ξανασυγκεντρώνεται στο χωριό με πρόσκληση του ισχυρότερου (πλέον) οικονομικά και κοινωνικά Πέτρου. Αυτός επιζητά τον θαυμασμό τους επιδεικνύοντας τον μύλο που μετέτρεψε σε εξοχική του κατοικία, με την ανοχή της Πολεοδομίας. Στη νεότητά τους τον θαυμασμό συγκέντρωνε ο ιδεολόγος Χρήστος. Ο Πέτρος ήταν ακολουθητής. Τώρα είναι "παράγοντας" και φέρνει στο χωριό χρήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω επιδοτούμενου σεμιναρίου σεναριογραφίας. Ο Χρήστος είναι γκαρσόνι. Δίπλα του ο Πέτρος κάνει τη σύγκριση και νιώθει άβολα με το κενό από το ξεθώριασμα των ιδεών. Όλη η παρέα περπατά ξανά στα παλιά λημέρια και στο στενό μονοπάτι του βράχου. Είναι η τελευταία φορά γιατί τότε κατακρημνίζεται ο Χρήστος. Σπρωγμένος ή μονάχος; Ηθελημένα ή αθέλητα; Την ιστορία αφηγείται το 2009 η Σοφία, μέλος της παρέας που συνδέθηκε και με τους δύο αδελφοποιητούς ανταγωνιστές. Παρατηρεί και διακρίνει κι επειδή αυτό ενοχλεί αντιμετωπίζεται από όλους σαν μαύρο πρόβατο. Όσα βλέπει με τα μάτια, με τις αναμνήσεις και με τη λογική της μας ωθούν σε προβληματισμούς. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (που είναι κινηματογραφιστής) εκφράζει με διάφορους τρόπους στο μυθιστόρημα την πεποίθησή του ότι τα λόγια επισκιάζουν την αλήθεια ενώ οι εικόνες και οι συμπεριφορές την φανερώνουν. Έδωσε στην ηρωίδα του την ματιά της κάμερας και προίκισε τη φράση "κινηματογραφική γραφή" με το πλήρες νόημά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου