«Η Ομολογία ενός Δολοφόνου, μέσα σε μια νύχτα» έχει κάτι από λαϊκό ανάγνωσμα αν και δεν ήταν από τα έργα του Γιόζεφ Ροτ, που δημοσιεύονταν σε συνέχειες στις εφημερίδες. Το ψυχογράφημα του «κακού» Γκολούμπτσικ, που πίστευε ότι ήταν νόθος γιός του πρίγκιπα Κραπότκιν είναι σχεδιασμένο χοντρικά. Τα λόγια του πρωταγωνιστή επαναλαμβάνουν σταθερά το ίδιο νόημα: «τα εγκλήματα που διέπραξα τα επόμενα χρόνια…», «δεν θα μπορούσα να σας διηγηθώ όλες τις παλιανθρωπιές που διέπραξα εκείνα τα χρόνια…». Τελικά μας αφηγείται ελάχιστα από τα εγκλήματα αυτά. Ο Ροτ δεν οικοδομεί τον ήρωά του ως εγκληματία, τον σκιαγραφεί. Οι επανειλημμένες παραδοχές του Γκολούμπτσικ περι-γράφουν, οριοθετούν το χαρακτήρα του. Ελάχιστα τον αναπτύσσουν. Σ’ αυτό τον τρόπο υπάρχει κάτι που θυμίζει βιτρό της Art Nouveau. Μεταλλικά μέρη σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα διαχωρίζουν χρωματιστά γυαλιά συνθέτοντας μια εικόνα. Στη θέση των μεταλλικών διαχωριστικών βλέπω τις συνεχείς παραδοχές του Γκολούμπτσικ για την κακία του. Και στη θέση των χρωματιστών γυαλιών βλέπω τη συνέχεια της αφήγησης με παράθεση πολύχρωμων γεγονότων. Δημιουργώντας έναν αρνητικό ήρωα ο συγγραφέας καταγγέλλει ολόκληρους θεσμούς. «Διότι οι νόμοι δεν ισχύουν έτσι όπως είναι γραμμένοι. Τους νόμους κάποιοι τους ερμηνεύουν…οι νόμοι δεν μας προστατεύουν από την αυθαιρεσία. Διότι ερμηνεύονται με αυθαιρεσία…» Κάποιοι θεώρησαν τον Ροτ εκπρόσωπο της Νέας Αντικειμενικότητας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου