Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2011 και το Μεγάλο Όχι του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ο  Ντίνος Χριστιανόπουλος. Φωτογραφία από την εφημερίδα Αγγελιοφόρος

Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, που δίδεται για το σύνολο του έργου ενός δημιουργού απονεμήθηκε φέτος, κατά πλειοψηφία, στον Θεσσαλονικιό ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο. Λίγη ώρα αργότερα μαθευόταν ότι ο Χριστιανόπουλος αρνήθηκε το βραβείο παραπέμποντας σε λάβρο κείμενό του με τίτλο "Εναντίον" δημοσιευμένο το 1979. Εκεί αναφέρει: "...Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου". Και πρόσθεσε στους δημοσιογράφους: "Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους". Μάλιστα. Ψυχρολουσία. Καλά, το κείμενό του αυτό, το "Εναντίον" δεν το είχαν διαβάσει τα μέλη της Επιτροπής; Αφού το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων δίδεται για το σύνολο του έργου, αυτό το έργο τους ξέφυγε; Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ν.Δαββέτας έχει μάλιστα συναναστραφεί δημιουργικά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Μήπως πάλι ήξεραν τις απόψεις του αλλά δεν τις πήραν σοβαρά; Απ'όπου και να το δεις κάτι δεν ταιριάζει στην εξίσωση. Κι αυτό το "κατά πλειοψηφία" τι κρύβει άραγε; Εμ καθυστέρησαν, εμ το χαστούκι το 'φαγαν. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος 81 ετών σήμερα άφησε εποχή στη Θεσσαλονίκη πρώτα και μετά στην επικράτεια με τα ποιήματά του και τη Διαγώνιο. Δεν συμμερίζομαι την άποψή του αυτή. Δυστυχώς δεν την συμμερίζομαι. Έχω κι εγώ το μικρόβιο της εποχής μας. Την σέβομαι, όμως. Μακάρι να μπορούσα ή να μπορέσω κάποτε να την ενστερνιστώ. Μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία. Προσωπικά χρωστάω κάτι στην περριρέουσα ατμόσφαιρά του κυρίου Χριστιανόπουλου.. Στις αρχές τις δεκαετίας του '60 όταν ο μεγάλος μου αδελφός σπούδαζε στη Σαλονίκη γνώρισα τον αδελφό της κοπελιάς του, τον Θόδωρο Μακρίδη. Ο Θοδωρής, έφηβος τότε, έγραφε ποιήματα και συναναστρεφόταν λόγιους. Από τον Θοδωρή έμαθα πως να "ακούω" ένα ποίημα και κατ' επέκταση κάθε δημιουργικό έργο. Πως να το αφήνω να μου μιλήσει, να έρθει να με βρει. Ευχαριστώ, λοιπόν, όσους συνέβαλαν σ' αυτή την ατμόσφαιρα, που είχε μέσα της ζωή και γεννετήσια δύναμη δημιουργίας. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος συνέβαλλε τα μέγιστα σ'αυτήν. Η αναγνώριση αξίζει στο σύνολο του έργου του. Τα προσωπικά θα μείνουν για μελλοντικούς μυθιστοριογράφους. Ας δουλέψει και καν'ας άλλος...