"Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι", Χριστόφορου Κάσδαγλη, εκδόσεις Καστανιώτη, σ.242, τιμή 12,78 και ISBN 978-960-03-5432-4

Δεν είναι μυθιστόρημα ούτε δοκίμιο. Δεν είναι μαρτυρία ούτε αυτοβιογραφία. Είναι η προσπάθεια ενός (γνωστού) Έλληνα δημοσιογράφου και συγγραφέα με καταβολές από Συνασπισμό να βάλει σε μια νοητική τάξη τις δραματικές εξελίξεις που βιώνουμε στη χώρα μας από την αρχή της κρίσης έως και τον Γενάρη 2012 οπότε και παραδόθηκε το κείμενο στον εκδότη. Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι είμαστε όλοι εμείς. Η χώρα μας είναι επωνύμως χρεοκοπημένη. Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης ξεκινά με χιούμορ την εξιστόρηση γεγονότων από τη σφαίρα των πολιτικών εξελίξεων. Σ' αυτό το στάδιο ο αναγνώστης (κάθε κομματικού χρώματος) νεύει καταφατικά στα σχόλια και σκάει χαμόγελο με το ύφος. Πρέπει να είναι καταπράσινος κάποιος για να μη χαμογελάσει ενθυμούμενος ότι τον Νοέμβριο 2010 το περιοδικό "Foreign Policy" αναγνώρισε τον ΓΑΠ ως έναν από τους εκατό γίγαντες της παγκόσμιας σκέψης! Το χιούμορ θα δώσει παρακάτω τη θέση του στον θυμό, που είναι ελεγχόμενος από τη μεριά του συγγραφέα δεν ξέρω, όμως, πως θα είναι από τη μεριά άλλων αναγνωστών. Εγώ εκρήγνυμαι. Πιο κάτω ο θυμός παραμερίζεται και εμφανίζονται σχεδόν ταυτόχρονα ο πόνος και η ελπίδα. Είναι χαρακτηριστικό των αριστερών με ευρωπαϊκό προσανατολισμό να νιώθουν τη χώρα ως χώρο ανθρώπων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πάνω στη γη κι όχι ως πατρίδα πατρογονικών και μόνο εδαφών. Εξ ου και οι οικολογικές ανησυχίες είναι ειλικρινείς. Προβλέπω ότι το βιβλίο θα εκτιμηθεί από μη νεοφιλελεύθερους άρα μην κάνετε τον κόπο να το χαρίσετε σε ψηφοφόρους δεξιάς ή λεγόμενου κέντρου. Ίσως, όμως, να έχει το κοινό του και στους ψηφοφόρους του Καμμένου. Δεν το βλέπω να διαβάζεται από Ντόρα και Δράση. Δεν συγκλονίζεται αρκετά με την καφκική κρατική γραφειοκρατία. Την αναφέρει μεν δεν την κατακεραυνώνει κραυγαλέα δε. Αναγνωρίζει τον δομικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής κρίσης. Αντιλαμβάνεται την έκταση και το βάθος της ντόπιας λαμογιάς και τον ενοχλεί κάτι πάρα πολύ στο οποίο θα συμφωνήσω μαζί του υπογραμμίζοντάς το. "Αυτοί που έφεραν τον τόπο μέχρι εδώ είναι οι ίδιοι που μας κουνάνε το δάχτυλο και μας κατηγορούν για τα δικά τους αίσχη". Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κλεψιές δεν έγιναν και από τους πολίτες. Οι αποκαλύψεις είναι κραυγαλέες. Σημαίνει, όμως, ερμηνεύω εγώ, ότι οι κυβερνώντες είναι θρασείς και κοιτάνε πως να προστατέψουν εαυτούληδες σε ζώνη απυρόβλητου και πάντα μακριά από την πάσχουσα κοινωνία. Ονειρεύεται ένα νέο κόμμα αγνώστου πατρός, που θα μπορούσε να χειριστεί το τιμόνι στις στενωπούς με δικαιοσύνη. Ελπίζει στην κοινωνική αλληλεγγύη και φέρνει στο προσκήνιο σκηνές από μια Ελλάδα πλούσια στην απλότητά της. Τα κεφάλαιά του ξεκινούν με αποσπάσματα σαν το παρακάτω, από άλλο του πόνημα: ¨Το ημερολόγιο ενός άνεργου".

"Δεν ξέρω πως να κοιτάξω την κορούλα μου στα μάτια. Φυσικά, κάνω λάθος. Το πιο γερό δίχτυ προστασίας αυτή την εποχή το απλώνουν για τους μπαμπάδες τους οι πιτσιρίκες και οι πιτσιρικάδες. Το έχω τσεκάρει."

Ωστόσο για μένα η συγκίνηση βρήκε αλλού πρόσφορο έδαφος. Στο Επίμετρο, όπου γράφει τις ευχαριστίες του συνάντησα τον παιδικό μου γείτονα και φίλο. Μικρός ο κόσμος. Άραγε ανήκει και σε μας ή μας τον έχουν κλέψει ολοκληρωτικά και τελεσίδικα;