Όχι. Δεν μου άρεσε. Το βρήκα στοιχειώδες. Χωρίς λογοτεχνικές χάρες. Ατμόσφαιρα έδινε μόνο στις περιγραφές των ελέγχων που έκανε η Γκεστάπο σε σταθμούς και λιμάνια για να συλλάβει Εβραίους που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη Γερμανία και τον ναζιστικό κλοιό. Καμία ατμόσφαιρα Θεσσαλονίκης. Οι καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι οι μικρές περιγραφές των ερωτικών συνευρέσεων του κεντρικού ήρωα, του Κ.Ζαννή με τις εκάστοτε κυρίες. Ο Φερστ λέει λίγα και αφήνει να φανταστούμε τα υπόλοιπα. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο αυτές οι σκηνές μοιάζουν επιμελώς φωτισμένες ενώ το υπόλοιπο μυθιστόρημα μοιάζει ισοπεδωμένο φωτιστικά. Δηλαδή στερείται ατμόσφαιρας. Θα μπορούσε να μην έχει έδρα της δράσης του τη Θεσσαλονίκη αλλά οποιαδήποτε άλλη πόλη. Δεν "αναπνέει" η Σαλονίκη μέσα από αυτό το μυθιστόρημα. Αντίθετα, μιλάνε τα βάσανα και το ανελέητο κυνηγητό των Εβραίων. Είναι και κάποιες λεπτομέρειες που δείχνουν άγνοια. Το ότι ο Ζαννής ονομάζεται "επιθεωρητής" της ελληνικής αστυνομίας ενώ τέτοιος βαθμός δεν υπάρχει. Βέβαια η μεταφράστρια βάζει τα πράγματα στη θέση τους σε μια υποσημείωση αλλά πόσες υποσημειώσεις αντέχει ένα κείμενο; Αλήθεια έβρισκες μελτζανοσαλάτα μήνα Δεκέμβρη το 1940 στη Θεσσαλονίκη; στη μυθοπλασία, θα μου πείτε, όλα γίνονται. Ας τα κάνουμε, λοιπόν, σαλάτα. Περισσότερο γυναικείο ανάγνωσμα παρά αντρικό. Στερείται δράσης, περισσεύουν οι σχέσεις και όλοι οι καλοί σώζονται στο τέλος. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου