Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Aπό τα "ΒRICs" στις "Next 11" . Από τις εκδόσεις Penguin το βιβλίο του Jim O'Neill της Goldman Sachs

Δε μοιάζει του Καρατζαφέρη προς το αδύνατο;
Είναι το αστέρι της Goldman Sachs. O μάνατζερ που πρόβλεψε πριν δέκα χρόνια ποιες χώρες θα ξεπερνούσαν ως το 2050 σε ανάπτυξη και ισχύ τις έως τώρα πανίσχυρες δυτικές οικονομίες, πχ ΗΠΑ. Ονομάζεται Τζιμ Ο Νηλ και μας είχε μιλήσει για τα BRICs (Brazil,Russia,India,China) . Φέτος το Δεκέμβρη κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε ΗΠΑ και Αγγλία το νέο του βιβλίο με τίτλο "The Growth Map" , όπου παρουσιάζει ακόμη έντεκα χώρες με ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία. Θέλετε να ξέρετε ποιες χώρες περιλαμβάνει η ιδέα των "Νext 11"; το Portolibri σας εξασφάλισε την πληροφορία: Μπανγκλαντές, Αίγυπτος, Ινδονησία, Ιράν, Μεξικό, Νιγηρία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Νότια Κορέα, Τουρκία, Βιετνάμ. Τι λέτε, μεταναστεύουμε στο Μπανγκλαντές; Όμως, απ' ότι φαίνεται η ισχύς της οικονομίας μιας χώρας δεν συνάδει απαραίτητα με την ευημερία των κατοίκων της. Περίεργο πράγμα ο καπιταλισμός.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

"Μουσική στο προσκέφαλό μου",Κursat Basar,μτφρ. από τουρκικά Νίκη Σταυρίδη,εκδ.Πατάκη,σ.492,ευρώ 19,00

Είναι άραγε ένα "ροζουλί" ρομάντζο "τύπου Άρλεκιν"; Θα το τοποθετήσω σε καλύτερη θέση. Πλησιάζει περισσότερο τη μυθιστορία του Καραγάτση. Αδιαμφισβήτητα ο Μπασάρ σκέφτεται σαν γυναίκα χάριν της ηρωίδας του. Την τοποθετεί τόσο καλά στην εποχή και την κοινωνική της τάξη (αστική Τουρκία, δεκαετία 1950-60) ώστε μας διευκολύνει να δούμε πέρα από όσα η ίδια προβάλει. Η γυναίκα που "έφτιαχνε τη ζωή της δίπλα σ' έναν άντρα", που ήθελε να είναι πάντα ανέμελο παιδί, που διεκδικούσε χώρο στο όνειρο κι ήταν απρόθυμη να συμμετέχει στον κόσμο της ευθύνης, ανώριμος πρόδρομος, θαρρείς, της γενιάς του '60, που άλλαξε τα μοντέλα των ρόλων. Ο Μπασάρ έχει βγάλει την τουρκάλα από την απομόνωση και την τοποθετεί στη ρίζα κοσμοπολίτικων κοινωνικών εξελίξεων. Κι εμείς κοιτάμε με ορθάνοιχτα μάτια. Τι γνωρίζουμε για την αστική τάξη της Τουρκίας τη δεκαετία του 50; Μας έχει μιλήσει γι αυτήν κι ο νομπελίστας Ορχάν Παμούκ στο βιβλίο του "Ιστανμπούλ". Ως το τέλος της ιστορίας του Μπασάρ η αφηγήτρια παραμένει ανώνυμη. Ο εφηβικός της έρωτας, Φουάτ, θα γίνει το μοιραίο πρόσωπο. η ίδια παντρεύεται με προξενιό έναν νεαρό διπλωμάτη και ζει σε Ευρώπη και Αμερική. Ενήλικη πια ξανασυναντιέται με τον Φουάτ, που είναι κι αυτός παντρεμένος. Το παράνομο ρομάντζο ξετυλίγεται σε γραφικές πόλεις με πολλά τριαντάφυλλα και τραγούδια αλλά και την αναπόφευκτη μοναξιά της αναμονής ως την επόμενη συνεύρεση. Κάποτε το μυστικό μαθεύεται και οι φήμες τους ακολουθούν. Το "Μουσική στο προσκέφαλο μου" γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία στην Τουρκία και βρίσκει αντίστοιχη στη Ελλάδα ανάμεσα στο γυναικείο κοινό...(συνεχίζεται)

"Μουσική στο προσκέφαλό μου", η πραγματικότητα...

Πίσω από το μαγευτικό θάμπος αυτού του αδήριτου έρωτα με το οποίο μας τροφοδοτούν οι 492 σελίδες βρίσκονται πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Ο "Φουάτ" ήταν υπαρκτό στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος της Τουρκίας (πιθανόν ο Fatin Rustu Zorlu) ένας εκ των τριών καταδικασθέντων από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1960. Υπήρξε δεξί χέρι του πρωθυπουργού Μεντερές, συνεπώς συνυπεύθυνος για τα "Σεπτεμβριανά" της Πόλης το 1955. Το πογκρόμ αυτό εναντίον, κυρίως των Ρωμιών αλλά και άλλων μειονοτήτων αναφέρεται ξόφαλτσα (με αναγκαία την επεξήγηση που δίνει η μεταφράστρια). Η λέξη "Κύπρος" αναφέρεται άπαξ χωρίς άλλο περιεχόμενο. Η περιγραφή του κολιέ της Όντρεη Χέμπορν απολαμβάνει περισσότερης προσοχής. Όσο για τις ανασκαφές στις οποίες συμμετέχει η αγαπημένη φίλη της ηρωίδας δεν αφορούν μονάχα βασιλικούς έρωτες. Διαβάστε τι είναι το δόγμα του Τουρανισμού στο βιβλίο του Σαράντου Καργάκου "η ιστορία από τη σκοπιά των Τούρκων", εκδόσεις Σιδέρη. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα όσοι αρχαίοι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν στα χώματα που τώρα κατέχει η Τουρκία ήταν...αρχαίοι τουρκικοί πολιτισμοί. Έστω και αν αναπτύχθηκαν αιώνες πριν εμφανιστούν τα τουρκικά φύλλα. 'Οσον αφορά τη μετάφραση του "Μουσική στο προσκέφαλο μου", της Νίκης Σταυρίδη από τα τουρκικά ξεπέρασε τις λέξεις και μας έβαλε αρκετές φορές μέσα στην εποχή και την κοινωνία. Καλή δουλειά. 

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Αποχαιρετάμε και το Travel Bookshop

 Θυμάστε την κινηματογραφική ταινία του 1999 "Μια βραδιά στο Nότινγκ Χιλλ" με τον Χιού Γκραντ και τη Τζούλια Ρόμπερτς; Θυμάστε το βιβλιοπωλείο που "πρωταγωνιστούσε" στην ταινία; Ήταν το "Travel Bookshop", που υπάρχει στην γειτονιά του Πορτομπέλο επί 32 χρόνια. Όμως, το τέλος του είναι κοντά. Από τον Μάιο αναζητείται νέος ιδιοκτήτης, αλλά δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Από τώρα και για δύο εβδομάδες όλα τα βιβλία του πωλούνται μισοτιμής. Και μετά θα μείνει μόνο μια ανάμνηση. Η κρίση δεν μαστίζει μόνο τις μεγάλες αλυσίδες, αλλά και τα λίγα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία στη Βρετανία. Δεν είναι, λοιπόν, πολύ διαφορετικά τα πράγματα πέρα από τα σύνορά μας. Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι το μικρό αυτό βιβλιοπωλείο βρίσκεται σ' έναν παράδρομο της φημισμένης οδού Πορτομπέλο, στην περιοχή του Νότινγκ Χιλλ. Για τις ανάγκες της ταινίας, όμως, η παραγωγή είχε μεταφέρει τότε βιβλία, ράφια και εξοπλισμό σ' ένα άλλο μαγαζί λίγο πιο πέρα ώστε να χωρούν οι κάμερες και το συνεργείο. Συγγραφείς και ποιητές είναι πρόθυμοι να προσφέρουν συστηματικά την παρουσία τους στον χώρο για τον νέο ιδιοκτήτη αυτός, όμως, δεν προσφέρει ακόμα τη δική του. 

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

"Για μια χούφτα βινύλια", Χίλντα Παπαδημητρίου, εκδ. Μεταίχμιο, σ.383, τιμή: 15,50 ISBN 978-960-501-225-0

Εξαιρετικό. Διαβάστε το χωρίς καθυστέρηση. Ένα δεκαπενθήμερο του 2005 από τη ζωή - και τους φόνους - ροκάδων συλλεκτών βινυλίου. Στις σελίδες του παρελαύνουν: η ελληνική οικογένεια, τα Εξάρχεια με τους δρόμους και τα μαγαζιά τους, οι άντρες κι οι γυναίκες της παρέας κυρίως, όμως, οι ροκάδες της γενιάς μου. Οι πιο κολλημένοι τύποι, που είχαν την επανάσταση για μουσική υπόκρουση παραμένοντας στο σπίτι της κυριαρχικής ελληνίδας μαμάς. Αν είστε γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του '50 θα ακούτε μέσα στο μυαλό σας τη μουσική καθώς διαβάζετε τους στίχους, που ρέουν άφθονοι σε κάθε κεφάλαιο. Το χαρακτήρισαν rock και down town αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι και τα τρία μαζί. Έχει ισχυρή δομή, χορταστική πλοκή και θα σας κρατήσει υπέροχα έκπληκτους ως το τέλος. Δεν σας αφήνει να μαντέψετε τον δολοφόνο. Οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη. Γνήσιο και αντιπροσωπευτικό. Διαβάστε το και διαδόστε το. Προσφέρεται για μετατροπή σε ηλεκτρονικό ανάγνωσμα με χρήση τεχνολογίας που θα επιτρέπει το παράλληλο άκουσμα της μουσικής του. Μακάρι να πειραματιστεί το Μεταίχμιο.

"Ο φίλος του μακαρίτη", Αndrey Kurkov, εκδ.Καστανιώτη, μτφρ από ρωσικά:Δ.Β.Τριανταφυλλίδης,σ.137, ευρώ 10,65, ISBN 978-960-03-5247-4

Ο άνευρος και βαρετός Κόλια εγκαταλείπεται από τη σύζυγό του. Αντί να επιθυμήσει τον θάνατο του εραστή της επιθυμεί τον δικό του κι εντελώς τυχαία εξασφαλίζει τις υπηρεσίες πληρωμένου δολοφόνου. Όμως, η συνάντησή του με μια κοπελίτσα αναζωπυρώνει την επιθυμία του για ζωή. Τι γίνεται τώρα;  Διαβρωτικό χιούμορ και αλληγορία όπου ο αντι-ήρωας Κόλια συμβολίζει το ρωσικό λαό. Ο Κόλια επιθυμεί μόνο να ζει μια ήσυχη ζωή ρουτίνας και να υποταχθεί σε μια σύζυγο, όπως ο ρωσικός λαός, λέει ο Κούρκοφ θέλει να υποταχθεί σ'έναν αγαθό τσάρο. Απόσπασμα από το βιβλίο: "... αν η ψυχή έχει ως δηλωμένο τόπο διαμονής το κορμί μου και το κορμί μου είναι δηλωμένο σε μια συγκεκριμένη διεύθυνση, αυτό σημαίνει ότι η ψυχή είναι διπλά καταγεγραμμένη, πράγμα που απαγορεύεται σύμφωνα με όλους τους μέχρι σήμερα ισχύοντες σοβιετικούς νόμους". Συμπαθητικό. "Ο ξένος" του Καμύ σε αντεστραμμένο τοπίο και με τη θεά τύχη στο πλευρό του...
Σειρά: "συγγραφείς του κόσμου", χώρα: Ουκρανία

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

ο Spider-Man πεθαίνει !

φωτογραφία: AP/Marvel
Αδύνατον; κι όμως, δυνατόν. Ο μέγας και πολύς Spider-Man κατά κόσμον Peter Parker, ο ήρωας των κόμικ της Marvel πεθαίνει στο 160 τεύχος της σειράς. Το αποφάσισαν οι δημιουργοί του Brian Bendis και Mark Millar, αλλά γιατί;  Επειδή αυτό θα έχει τρομερό αντίκτυπο στο κοινό του. Τι αντίκτυπο; Αυτό αναρωτιούνται και οι ίδιοι. Τι καταλαβαίνουμε εμείς από το λάκκο μέσα στη φάβα; Σαν να αράχνιασε ο άνθρωπος αράχνη και χρειάζεται μια γερή ανανέωση. Μα είναι ανανέωση... ο θάνατος; Η καλύτερη...

και ο νέος...είναι ωραίος;

Φωτογραφία: Marvel

Ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ είχε επανεμφανίσει τον ήρωά του Σέρλοκ Χολμς αφότου τον...πέθανε κι αυτό έγινε κατόπιν ισχυρών διαμαρτυριών του κοινού του. Έτσι και οι δημιουργοί της Marvel Comics είναι ήδη έτοιμοι για τον ήρωα που θα φορέσει την ... αραχνοστολή. Είναι νεαρός κατά το ήμισυ μαύρος και κατά το υπόλοιπο Λατίνος. Τι συμπεραίνουμε; Έχει μεταβληθεί η σύνθεση του αγοραστικού κοινού κι ο χάρτινος ήρωας πρέπει να έρθει στα μέτρα των έγχρωμων, πλέον, αναγνωστών του. Αχ, παιδιά μου. Στον χάρτινο κόσμο μας τους ήρωες τους κατασκευάζει το πορτοφόλι.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

"Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες", Μάριο Βάργκας Λιόσα, μετάφραση Τατιάνα Ραπακούλια, εκδ.Καστανιώτη, σ.235, 19.84ευρώ .


Ο αφηγητής, ο ίδιος ο Μ.Β.Λιόσα , γράφει για την περιπέτεια ενός Εβραίου φίλου του, γνωστού με το παρατσούκλι "μασκοφόρος" εξαιτίας μιας πελώριας κρεατοελιάς που του παραμόρφωνε το πρόσωπο. Το ενδιαφέρον αυτού του νεαρού για τους αυτόχθονες Ινδιάνους του Περού τον κάνει τελικά να γίνει ένας από αυτούς. Κι ο συγγραφέας μας, που στο μεταξύ έχει χάσει τα ίχνη του φίλου του, συλλέγει στοιχεία που λίγο-λίγο αποκαλύπτουν τη νέα ταυτότητα του "μασκοφόρου" και τον ρόλο του ανάμεσα στους Ινδιάνους Ματσιγκένγκα της Αμαζονίας. Ομολογώ ότι κοπίασα να τελειώσω αυτό το βιβλίο. Με κούρασαν τα ιντερμέτζα με τις αφηγήσεις του Ινδιάνου, πχ η μάχη του Τασουρίντσι με τον Κιεντιβακόρι, που με τα φυσήματά τους γέννησαν όλα τα καλά και τα κακά πλάσματα τούτου του κόσμου. Όμως, χαίρομαι εκ των υστέρων. Κατάλαβα καλύτερα σε τι διαφέρει ο "μαγικός ρεαλισμός", αυτό το ύφος γραφής με το οποίο εκφράζονται κι άλλοι, κυρίως Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Χουάν Ρούλφο κλπ) από άλλα στυλ γραφής. Στον μαγικό ρεαλισμό, που ήταν ο τρόπος αφήγησης των αυτοχθόνων της Λ.Αμερικής, ο χρόνος έχει άλλες διαστάσεις απ' ότι έχουμε μάθει να δεχόμαστε εμείς. Κάτι που έγινε μπορεί να ξαναγίνει κι από το μέλλον εύκολα επιστρέφουμε στο παρελθόν...

El hablador

Η λέξη ή φράση που περιγράφει τον "Ιστορητή" στη γλώσσα των Ματσιγκένγκα, μας λέει ο Λιόσα ακούγεται σαν ξερά πατημένα φύλλα.
-Οι ιστορητές δεν είναι μάγοι ούτε ιερείς, όπως ο σεριπιγάρι ή ο ματσικανάρι. Είναι αυτό και μόνο. ιστορητές, λένε στον Λιόσα κι αυτός απαντά: - Το ξέρω. Κι αυτό ακριβώς είναι που με αγγίζει...
Αυτό ακριβώς είναι που συγκινεί έναν μεγάλο ιστορητή σαν τον Μάριο Βάργκας Γιόσα (σωστή προφορά), τον νομπελίστα της λογοτεχνίας για το 2010. Η ίδια η δομή  ετούτου του μυθιστορήματος έρχεται σαν παράδειγμα. Ο συγγραφέας παραδέχεται πως χρόνια ανέβαλε τη συγγραφή του μη έχοντας βρει τη φόρμα γραφής του. Τελικά, με τις εμβόλιμες αφηγήσεις ινδιάνων ιστορητών μας έβαλε να περπατήσουμε στην πυκνή ζούγκλα της Αμαζονίας, να μάθουμε τι τράβηξαν οι ιθαγενείς από τους εκμεταλλευτές της εργατικής τους δύναμης λευκούς και να χαθούμε μέσα στους μύθους και στον τρόπο σκέψης και έκφρασής τους. Ναι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και ναι, η αφήγηση φέρνει κοντά τους ανθρώπους, λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία και συμβάλλει στη συνοχή του κόσμου.


Mario Vargas Lliosa


Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε στο Περού στις 28 Μαρτίου 1936. Γιος διπλωμάτη, μεγάλωσε στη Βολιβία. Εκεί έμαθε ανάγνωση σε ηλικία 5 ετών κι όπως του έλεγε η μητέρα του τα πρώτα γραπτά του ήταν συνέχειες των ιστοριών που διάβαζε. Έγραφε γιατί δεν ήθελε να τελειώσουν ή γιατί ήθελε να τους δώσει διαφορετικό τέλος. Πήγε σε στρατιωτική σχολή στο Περού. Έγραψε θεατρικά έργα, δούλεψε ως δημοσιογράφος και τηλεοπτικός παραγωγός, έγραψε μυθιστορήματα, κριτικές και μελέτες συγκριτικής λογοτεχνίας. Από το 1959 ως το 1966 έζησε στο Παρίσι. Στα κείμενά του διαφαίνεται η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη, η εναντίωση στην εκμετάλλευση, η πίστη στην κοινωνική αλλαγή. Το 1990 ήταν υποψήφιος για την προεδρία του Περού κι απέτυχε παταγωδώς. Το 2010 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας "...για τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές του εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου...". Όταν διαβάζω τα βιβλία του θαρρώ ότι βρίσκεται πολύ κοντά μου, δίπλα μου. Νιώθω την ανάσα του. Κι ένα στοργικό χέρι στον ώμο μου...σαν να λέει "προχώρα".

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ηλεκτρονική πρόσβαση στην Βritish Library

Με τρία δολάρια το μήνα μπορεί καθένας να γίνει    ηλεκτρονικός χρήστης 45.000 βιβλίων από τη συλλογή του 19ου  αιώνα της Βritish Library. Η συνδρομή μπορεί να έχει δοκιμαστική ισχύ για ένα μήνα. Ως το τέλος του έτους υπολογίζεται ότι οι διαθέσιμοι τίτλοι θα φτάσουν τους 60.000. Το σύνολο των βιβλίων της Βρετανικής Βιβλιοθήκης φτάνει τα 14.000.000. Η Βritish Library έχει ηλικία 250 ετών και οι συλλογές της περιλαμβάνουν βιβλία, εφημερίδες, επιστημονικά περιοδικά, χειρόγραφα, χάρτες, γραμματόσημα, μουσική και ηχογραφήσεις σε όλες τις γραπτές και προφορικές γλώσσες του κόσμου!
www.bl.uk

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Sebastian Barry, coming soon...


Sebastian Barry photographed by Teri Pengilley

 Το νέο βιβλίο του Ιρλανδού Σεμπάστιαν Μπάρυ "on Canaan's side" είναι τώρα συνυποψήφιο για το βραβείο Man Booker Prize for Fiction, που θα δοθεί το φθινόπωρο στη Βρετανία. Κατά τον Νοέμβριο το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στα καθ' ημάς από τον Καστανιώτη στη μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ με τίτλο "Εις γην Χαναάν". Πρόκειται για την επική ιστορία μετανάστευσης μιας οικογένειας από την Ιρλανδία στις ΗΠΑ μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.Ο Μπάρυ μας είναι γνωστός από τα "Μακριά, πολύ μακριά", εκδόσεις Πόλις και "Μυστική γραφή", Καστανιώτης. Είναι ένας Λογοτέχνης. Κατορθώνει να περιγράφει τις σκληρότερες καταστάσεις και τις μεγαλύτερες αγριότητες όπως εκείνες του Α' Π.Π. δίχως να αποχωρίζεται την ποιητικότητα και την ανθρωπιά του. Ζεστή γραφή. Περιμένουμε το νέο του βιβλίο για να κάνουμε Χριστούγεννα...

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

"Οι κατάσκοποι των Βαλκανίων", Alan Furst, μεταφρ. Χριστιάννα Σακελαροπούλου, Πατάκης, σ.429, 19,90 ευρώ

Όχι. Δεν μου άρεσε. Το βρήκα στοιχειώδες. Χωρίς λογοτεχνικές χάρες. Ατμόσφαιρα έδινε μόνο στις περιγραφές των ελέγχων που έκανε η Γκεστάπο σε σταθμούς και λιμάνια για να συλλάβει Εβραίους που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη Γερμανία και τον ναζιστικό κλοιό. Καμία ατμόσφαιρα Θεσσαλονίκης. Οι καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι οι μικρές περιγραφές των ερωτικών συνευρέσεων του κεντρικού ήρωα, του Κ.Ζαννή με τις εκάστοτε κυρίες. Ο Φερστ λέει λίγα και αφήνει να φανταστούμε τα υπόλοιπα. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο αυτές οι σκηνές μοιάζουν επιμελώς φωτισμένες ενώ το υπόλοιπο μυθιστόρημα μοιάζει ισοπεδωμένο φωτιστικά. Δηλαδή στερείται ατμόσφαιρας. Θα μπορούσε να μην έχει έδρα της δράσης του τη Θεσσαλονίκη αλλά οποιαδήποτε άλλη πόλη. Δεν "αναπνέει" η  Σαλονίκη μέσα από αυτό το μυθιστόρημα. Αντίθετα, μιλάνε τα βάσανα και το ανελέητο κυνηγητό των Εβραίων. Είναι και κάποιες λεπτομέρειες που δείχνουν άγνοια. Το ότι ο Ζαννής ονομάζεται "επιθεωρητής" της ελληνικής αστυνομίας ενώ τέτοιος βαθμός δεν υπάρχει. Βέβαια η μεταφράστρια βάζει τα πράγματα στη θέση τους σε μια υποσημείωση αλλά πόσες υποσημειώσεις αντέχει ένα κείμενο; Αλήθεια έβρισκες μελτζανοσαλάτα μήνα Δεκέμβρη το 1940 στη Θεσσαλονίκη; στη μυθοπλασία, θα μου πείτε, όλα γίνονται. Ας τα κάνουμε, λοιπόν, σαλάτα. Περισσότερο γυναικείο ανάγνωσμα παρά αντρικό. Στερείται δράσης, περισσεύουν οι σχέσεις και όλοι οι καλοί σώζονται στο τέλος. Αμήν.