Στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού "Διαβάζω" ο Αλέξης Ζήρας διαπιστώνει σε άρθρο του ότι οι συγγραφείς βωβούν και απουσιάζουν από τα δραματικά κοινωνικο πολιτικά γεγονότα των ημερών μας. Το ίδιο και τα σχετικά blogs. Με οδηγήσατε σε αυτοκριτικές σκέψεις κύριε Ζήρα κι ευχαριστώ γι αυτό. Οφείλω να καταθέσω τη θέση μου και να την υπογράψω. Ονομάζομαι Θεοδοσία Δάκογλου. Έχω συνεργαστεί ως υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων με εκδότες και με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Έχω κάνει κι άλλες δουλειές. Πριν λίγες μέρες έλαβα προειδοποίηση απόλυσης από το βιβλιοπωλείο όπου εργάζομαι τα 5 τελευταία χρόνια. Από πρώτης του έτους στην ανεργία. Κύριε Ζήρα και αγαπητοί αναγνώστες απέφυγα ως τώρα να αναφερθώ σε βιβλία που αφορούν την κρίση αν και διαβάζω σχετικά. Λάθος μου. Αφού θέλω να σας μεταφέρω νέα από τον χώρο του βιβλίου δεν έπρεπε να αγνοώ το γεγονός ότι βιβλία αυτού του περιεχομένου έχουν κυκλοφορήσει, προτιμηθεί και διαβαστεί από πολλούς τους τελευταίους μήνες. Κι ακόμη ότι η σειρά με την οποία εμφανίζεται η θεματολογία τους δείχνει ότι εκδοτικά και ως σύνολο βαθαίνει η κατανόηση του τι μας έχει συμβεί, τι μας συμβαίνει και πως εντάσσεται αυτό στον παγκόσμιο χάρτη των γεγονότων. Αγνοώντας αυτά τα βιβλία σκιάζω και εγώ τα γεγονότα. Θα προσπαθώ, λοιπόν, να αναφέρομαι και σ' αυτά. Τώρα, όσον αφορά τη θέση μου απέναντι στα γεγονότα: Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πονηρός. Η διοικητική δομή του κράτους είναι για τον απόπατο. Δεν μπορεί. Δεν θα μπορέσει με καμία κυβέρνηση. Από την ώρα που ξύπνησε ο δράκος της Ασίας, που τώρα πια βρίσκεται στην Κίνα, όλος ο δυτικός καπιταλισμός χρειάζεται τους δούλους του. Δεν υπάρχει πλέον η έννοια του κέρδους. Υπάρχει η έννοια του υπερκέρδους. Εξελίσσεται παγκόσμιος πόλεμος αλλά χωρίς την ονομασία του. Σε επίπεδο κυβερνήσεων και διεθνών φορέων με λόγια. Με όπλα στους δρόμους εναντίον πολιτών. Εμείς, οι Έλληνες έχουμε χεσμένη τη φωλιά μας. Φάγαμε το καρότο των δανείων. Αρκετοί έφαγαν και με χρυσά κουτάλια χρήμα που έπρεπε να έχει πάει στην ανάπτυξη. Είμαστε ανεύθυνοι. Δεν ζήσαμε κι ούτε ζούμε ως πολίτες κράτους. Δεν είμαστε πολίτες. Δεν γίναμε ποτέ πολίτες. Δεν μας ξύπνησε ο διαφωτισμός. Δεν αναγνωρίζουμε νόμους, δεν σεβόμαστε νόμους. Βαδίζουμε ακόμα πάνω στο αίμα από τη δολοφονία του Καποδίστρια. Οι φάρες υπερισχύουν του κράτους. Η έννοια του "κύκλου των δικών" όπως μιλούν γι αυτήν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι κι όπως μελετήθηκε τη δεκαετία του '60 από τον Χάρυ Τριάντης στην ελληνική επαρχία και στις πόλεις στην πραγματικότητα "βασιλεύει". Δεν είχαμε ποτέ δημοκρατία ούτε βασιλευομένη ούτε προεδρεύουσα ούτε τίποτα. Είχαμε και έχουμε την αυτοκρατορία των "δικών μας". Οι δικοί μας δεξιοί κι οι δικοί μας, ας πούμε αριστεροί. Κι οι δικοί μας κεντρώοι κατά καιρούς. Γενικά "οι δικοί μας". Ποτέ όλοι. Τα κόμματα φόρεσαν αυτό το χαρακτηριστικό με μεγάλη επιτυχία. Ανέβαινε το μπλε, ανέβαιναν οι δικοί του. Κατέβαιναν οι άλλοι. Στην τραμπάλα κάποιοι έχουν κατέβει περισσότερο από άλλους αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Όσο οι "πολίτες" πιστεύουμε στους "δικούς μας" πολιτικούς και προσδοκούμε τα ανταλλάγματα χέσε μέσα και κατούρα παράσταση. Δυστυχώς, αυτός είναι ο δικός μου λόγος κύριε Ζήρα. Δεν έχω κομματικό ιδιόλεκτο. Δεν ξέρω οικονομικά. Κι έχω σιχαθεί την δήθεν διανόηση. Οι κυβερνήσεις είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Λαμογιές στην κοινωνία, λαμόγια στις κυβερνήσεις που λαμογιάρουν. Φαύλος κύκλος. Τώρα κατεβαίνουμε στους δρόμους και λέμε: Φταίτε ! Αμ δεν "φταίτε". ΦΤΑΙΜΕ. Συμμετέχουμε όλοι, άλλος λίγο, άλλος πολύ κι άλλος μόνο με την ανεκτικότητα ή με την άγνοια. Η άγνοια δεν ταιριάζει στους πολίτες. Και δυστυχώς τα μέσα επικοινωνίας θαμπώνουν το τοπίο κατά τα ασεβή τους συμφέροντα. Αλλά δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Κοινωνία λαμογιάς και ψεύδους δεν μπορεί να διακρίνει. Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ είναι ανώτερη νοητική ικανότητα. Ανώτερη και από τη συγκέντρωση. Όσο βολευόμαστε στην άγνοια, στην ανευθυνότητα, στο ψέμα, στη στενή συμφεροντολογία δεν θα μπορούμε να διακρίνουμε. Θα εξακολουθούμε να φερόμαστε ως πανύβλακες. Δικαίως μας βρίζουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Και πέρα από τη διάκριση υπάρχει η δικαιοσύνη, η οποία εκτός από τυφλή είναι και δεμένη χειροπόδαρα στην Ελλάδα. Ζούμε μέσα στο φαύλο κύκλο όπου όλες οι κρατικές εξουσίες φταίνε χοντρά κι όλοι οι κάτοικοι φταίνε ανάλογα. Κάποια συνδικάτα φταίνε χοντρά. Κάποια θεία φταίει μόνο γιατί μεσολάβησε στο μπατζανάκη του Κίτσου για να βρει δουλειά το παιδί. Φταίμε. Κι ο Πάγκαλος είχε κάποιο δίκιο αλλά αυτοαναιρέθηκε. Πως τα φάγαμε μαζί ρε φίλε κι εσύ μας βγήκες τόσο χοντρός; Τέλος πάντων. Τι σημαίνει "είμαι πολίτης"; Και τι συμβαίνει παγκόσμια στο πολιτικό στερέωμα; Αυτά θα με απασχολούν κι εμένα καθώς, ως άνεργη, θα περιδιαβαίνω στην Αγορά αναπνέοντας ληγμένα χημικά.
